آدمیزاد

چشم های خیس تو

دنیا را خیس می دیدند و

لب های خندان من

دنیا را خندان

نشسته بودیم روی صندلی های میز کنار پنجره

از دنیایی حرف می زدیم که همین روزها

تمام خواهد شد.

از تیتر های ریز و درشت روزنامه های امیدوار و مایوس

تا سی وچند قسط باقی مانده آپارتمان

می گفتی و من

خدا خدا می کردم

قبل از تمام شدن باقی دنیا

معجزه ای نازل شود

چیزی شبیه ظهور دوباره خورشید

برگشت دریاها سرجایشان

تبدیل مجدد کوه ها به میخ

و یا هر چیز دیگری که فرصت بیشتری برای انکار واقعه

اما

دنیای پشت پنجره داشت تمام می شد و همچنان

چشم های خیس تو

دنیا را خیس می دیدند و

لب های خندان من

دنیا را خندان