این شعر بر اساس خاطره ای واقعی است از ماه هایی که درخدمت سربازی ، دوران آموزش افسری را در مرزن آباد می گذراندیم.
میدان تیر ساعتی از پادگان فاصله اشت.من و یکی از دوستان به جای سربازانی که قراربود این کار را انجام دهند و نیامده بودند بین هر شلیک می رفتیم و با رنگ و قلم مو سوراخهای تازه ی سیبل ها را می شمردیم و علامت می زدیم.
دو دور دیگر مانده بود. هوا شرایط بدی داشت و گرد و خاک و غبار و باران و ...دید را محدود کرده بود.
بین خاکریز و ردیف سیبل ها با صحنه ای دردناک مواجه شدیم .ماده سگی باردار تیرخورده و زخمی شده بود.تصمیم گرفتیم که سگ را به پادگان ببریم و مداوایش کنیم.غافل از این که افسر خط به خاطر شرایط بد جوی تصمیم گرفته بود دو نوبت تیر اندازی باقی مانده را ادغام  و شلیک به اختیار را فرمان بدهد و ما هم این وسط ، در حالی که نه ما آن ها را می دیدیم و نه آن ها ما را ...


دو گروهان پرنده در گردش
دو گروهان که شکل هر یک هشت
سال هشتاد و هشت مان چرخید
سال هفتاد و هفت من برگشت

دو سیاهی دو تا یکِ خسته
وسط گرد و خاک میدان اند
مگسک ها و ماشه ها یک سمت
یک طرف این دوتا هراسان اند

ـ ظاهرا تیر خورده حیوونی !
ـ فک کنم حامله س ! ـ سگ بدبخت
ـ ببریمش .گنا داره . ظلمه
ما بریم این می میره و اون وقت .....

سیزده تیر در خشابی سرد
تنگِ هم در دوازده ژ3
ژ3 ها روی حالت رگبار
باد تندی پر از شن و ماسه...

ـ سطل رنگ ُ بذار پاش ُ بگیر
ـ افسر خطّه این صدا ....فک کن
مردنِ ما به خاطر یک سگ!
چه رمانتیکه مرگ ما فک کن !

ـ خط آتش ! به حال آماده!
...در هوایی که روشن و تاریک
آسمانی به رنگ خاکستر
ـ خط به فرمان من ! هدف ! شلیک!