( ادب غشق ) 
 
ما چشم به راهیم  گل یاس بخندد  ،    از گل ، به تماشای گلستان خبری نیست
 پنهان شده پیدای زمان در پسِ  پاییز ،  از سر زدنِ  سبز بهاران خبری نیست


بر خاطر ما می گذرد گاه به گاهی ، نور نفسش ،  گام گـُـلش ، نقش ِ نگاهش
از دوری او دل شده  دیوانه ولیکن  ،  دیریست از آن جلوه ی جانان خبری نیست
 
گویند بر آنست که روزی بسُراید ، در کوچه ی دل ، نغزترین شعر زمین را
کوچ ملکوتش نرسیده ست به پایان ، از دیدن آن  زمزمه ی جان خبری نیست
 
 مردم همه چشم اند  درین چشم به راهی  ، تا آینه ی عشق ،  به تصویر در آید
 باغ دل ما سبز تر از برگِ بهار  است ،  از بلبل شیدای غزل خوان خبری نیست
 
گیرم که زلیخا ، ادبِ عشق نگه داشت  ،  تا پرده ی عصمت ندرد مهر درون سوز
یعقوب زمان کور شد از گریه ی هجران  ، از پیرهن یوسف کنعان خبری نیست
 
صد بار شکفتیم  و به پژمردگی افتاد ،  جان و دل ما  ، مثل گل ِ صدپر خورشید
هی روز و شب آمد پی هم ،  پشت سر هم  ، از آمدن گل به گلستان خبری نیست
                              
                                     محمد روحانی ( نجوا کاشانی  ) 
 

( ادب ِ غشق ) 

ما چشم به راهیم  گل یاس بخندد  ،    از گل ، به تماشای گلستان خبری نیست
 پنهان شده پیدای زمان در پسِ  پاییز ،  از سر زدنِ  سبز بهاران خبری نیست

 

بر خاطر ما می گذرد گاه به گاهی ، نور نفسش ،  گام گـُـلش ، نقش ِ نگاهش
از دوری او دل شده  دیوانه ولیکن  ،  دیریست از آن جلوه ی جانان خبری نیست
 
گویند بر آن است که روزی بسُراید ، در کوچه ی دل ، ناب ترین شعر زمین را
کوچ ملکوتش نرسیده ست به پایان ، از دیدن آن  زمزمه ی جان خبری نیست
 
 مردم همه چشم اند  درین چشم به راهی  ، تا آینه ی عشق ،  به تصویر در آید
 باغ دل ما سبز تر از برگِ بهار  است ،  از بلبل شیدای غزل خوان خبری نیست
 
گیریم  زلیخا ، ادبِ عشق نگه داشت  ،  تا پرده ی عصمت ندرد مهر درون سوز
یعقوب زمان کور شد از گریه ی هجران  ، از پیرهن یوسف کنعان خبری نیست
 
صد بار شکفتیم  و به پژمردگی افتاد ،  جان و دل ما  ، مثل گل ِ صدپر خورشید
هی روز و شب آمد پی هم ، پشت سر هم  ، از آمدن گل به گلستان خبری نیست

                                      محمد روحانی ( نجوا کاشانی  )