اگرچه واژه ی تأخیر ، خواه ناخواه است

سوار بر کلمه تا تو یک غزل راه است

سوار می شوم و مرده ی تو اَم دیگر

به شوق ِ حادثه ات ، مرگ در کمینگاه است

«نمی رسم به تو» ؛ این جمله از کجا آمد؟!

چه ذهنیّات ِ بدی توی ناخودآگاه است

به درّه می رسد و جیغ می کشد غزلم

قطار ِ قافیه هم در ته ِ دلش آه است

به درّه می رسد و پنجه می کشم تا تو

از ایستگاه ِ پلنگان دو سوت تا ماه است

و روز ِ بعد ؛ ستون ِ حوادث ِ ناجور:

«قطار در ته ِ درّه» ، چه قدر جانکاه است!

 
محمدرضا سلیمی
http://chardivarieejbari.blogfa.com