بی کسی تقصیر من نه،بلکه اقبال من است

تلخی ایام طعم قهوه ی فال من است

سردی پاییز من یک مدت سه ماهه نیست

برگ برگش زردی تقویم هرسال من است

سال های سال ماندم پشت پلک شب اسیر

حسرت مهتاب رویش نیز دنبال من است

مثل آدم ازبهشت اخراجی ام ،اما فقط

عشق حوا بهترین امید و آمال من است

باتمام تلخکامی ها حسود خیره سر

غصه دار از صورت بشاش و خوشحال من است

راضی ام برآنچه پیشانی نوشتم بود و هست

خنده ات با دیگران ، اخمت اگر مال من است

((هرچه پیش آید خوش آید ما که خندان میرویم))

درتمام زندگی این رسم و منوال من است

((مهدی زکی زاده قریه علی-تیر92))