برگشت خورده ایم به آغاز روزگار
باید سلام کرد به دلتنگی بهار
در من حقیقتی ست که انکار کرده ای
عشق ای دروغ غمزده، می خواهمت چکار؟
 
یک صبح خوب اوایل اردیبهشت ماه
صبحانه ای به نام غزل صرف می کنیم
مانند کبک های زمستان سال پیش
سر زیر بی تفاوتی برف می کنیم
 
زر می زنیم باز که دنیا بهانه نیست
بی تو نفس ندارم و از این چرندها
بی عشق زنده ماندنم  امکان ندارد و ...
 دنیا خوشست با تن ناز لوندها
 
هی می کشد مرا تنش اضطراب تا
نصفم کند برای خدایان بعد تو
قربانی دروغ لبت  باشم و غمی
خنجر زند به جان پشیمان بعد تو
 
گرمای دست های مرا حس نکرده ای
در دست های پست تو حس هم نبود نه؟
ناباورانه عاشقی ات دور زد مرا
آن حلقه ی شکسته که مس هم نبود ... نه؟
 
اصلا نخواستیم که خورشیدمان شوی
از گرمی ات کپک زده ام ! نه! تو ابر باش!
کافور روی ابر، مهیاست شستشو
عمرت گذشته مرد! برو فکر قبر باش!
 
چشم تو چشمه ایست که آبشخور خران
رقص تو دیدنی ست! مگس! در مگس پران
با یک تبر به گردنه ی درد می زنیم
عشق تو تپه ایست که حیف از علف بر آن
 
دنیا کویر شن شد و ماهم شتر شدیم
ساعت، حدود فاصله هایی که پر شدیم
مردان قافله همه مردند ... بی خیال!
ماندیم و بعد مردنشان لاشخور شدیم
 
با گله ها صدای شتربان خسته ایست
راهیست راه عشق که پر تاب و پیچ تر!
ما لحظه های مضطرب استخاره ایم
بیخود دودل شدیم سر هیچ و هیچ تر
 
یک عصر بی نظیر در آبان سال بعد
از مهر در به در شده مان حرف می زنیم
از بهت نا امید بهاری که نیست ؟؟! نه!
از خوش خیالی خودمان حرف می زنیم
 
9 تیر 92

دوگانگی زبان در شعر عمدیست و برای تبادر دو فضای متفاوت استفاده شده یکی فضای قبل از کلاس درس یکی بعد از آن

http://7gereh.persianblog.ir