نشسته ام لب ِ آتش ، کنار تنهایی
من و سکوت و خیالات ِ غار تنهایی
 
شبیه ِ آدم عصر حجر پریشانم
به چشم آینه های خمار ِ تنهایی
 
مداد ِ حوصله را تیز می کنم با عشق
و می روم که برای شکار ِ تنهایی –
 
مگر غزل بنویسم غزال رعنا را
و این غزل بشود یادگار ِ تنهایی:
 
« که سر به کوه و بیابان تو داده ای ما را »
تو ، ای قرار ِ دل بی قرار ِ تنهایی!
 
هوای توست اگر زنده ام در این جنگل
و یاد توست در این بین یار ِ تنهایی
□
 
نشسته ام لب ِ آتش ، غزل کباب کنم
و بوی عشق می آید ز غار ِ تنهایی
 
محمدرضا سلیمی
 http://chardivarieejbari.blogfa.com/