مثل از دست دادن نوزاد، بعد نه ماه در پریشانی

مثل رفتن به سمت چوبه‏ ی دار، ترس درچشم‏ های زندانی

یا شبیه کسی که از زیر چند خروار خاک پیدا شد

گریه کرده است پای چندین قبر، تکیه بر شانه های ویرانی

زندگی من بلاتکلیف، سرنوشتی که داشتم این است؛

دختری در جزیره‏ ای خالی، گم شدن در هوای طوفانی

شعر، دفترچه خاطرات من است؛ می نویسم که مشق صبر کنم

گاه سر می زنم به مولانا، گاه دل می دهم به خاقانی

مادرم گفت مثل دخترها شاد باش و جهان من این شد؛

خنده‏ ی زورکی به آدمها، گریه‏ ی دزدکی به آسانی

حال امروز مردم شهرم در هوایی که داغ و مسموم است؛

  سمت قول و قرار کوتاه و خسته از عشق‏ های طولانی

آی عشق همیشه دور از دست، می‏ سپارم تو را به دست همه

رفته‏ ای تا مرا بسوزانی، مانده ای تا مرا برنجانی...