((  تو بهار چمنی ))

كاش می آمدی   و  با تو جهان گل می كرد                

از گلستان  رخت گلشن جان  گل می كرد

مي شكفت از قدمت خنده به لب های زمين                 

با  حضور گل روی تو  زمان  گل می كرد

كاش   با   عطر   تو   هر   باغ  معطر می شد                 

جلوه ات  در  دل چشم نگران گل می كرد

هيچ  دل   نيست   كه رنجيده  نباشد  زستم                  

كاش   با آمدنت  عد ل و امان گل می كرد

تو     بهار    چمنی   وقت   شكوفايی   گل                  

كاش می آمدی و خواب خزان گل می كرد

سبزه با عشق تو در دشت و چمن می روييد                

 لاله   با   مهر  تو  پنهان  و عيان گل می كرد

مي گذشتی  اگر از  دشت   به  هنگام نسيم                  

چمن   از  ديدن تو  رقص كنان گل می كرد

جای جنگ و جدل و دشمنی و خون ريزی                

عشق    در   باغ  تمنای   جهان   گل می كرد

مهر   پژمرد   وفا   سوخت   محبت   افسرد                

كاش اين دشت كران تا به كران گل می كرد

باز  گرد   ای گل  پنهان شده در فصل بهار              

كاش   می آمدی  و  با  تو جهان  گل می كرد 

                                  محمد روحانی ( نجوا کاشانی )