رب روی دل مشهدیم، عشق نوشت
از آب و گلت، آب و گلم را بسرشت
تو: زائر من بهشت دارم، بدهم؟
من: اشهد ان مشهد توست بهشت


مات است هر آنکه دیده، کیشت مانده
حیران مرام و رسم و کیشت مانده
این آینه های بی شمار حرمت
هر یک دل عاشقی است، پیشت مانده


از دلبری مدام و بی حد گویند
با شیوه و حالتی زبان زد، گویند
آنقدر شهید داده چشمانش که
عشاق به کوی دوست مشهد گویند



در دست رئوف تو کرم باشد و بس
دل ذکر مدامش «ببرم» باشد و بس
در صحن تو من خیال پردازم که
دنیا همه اش همین حرم باشد و بس