روزی طلوع کن نفس جبرئیلرا
آتش بگیر هیزم صبر خلیل را
ای سرنوشت سوخته قوم سامری
عمری به دوش می کشی اندوه ایل را
عمریست می بری به بلندای صخره ها
بر شانه هات خستگی الخلیل را
آن شب خدا به هیأت صورتگری نگاشت
بر بیت بیت حنجره ات جبرئیل  را
من فکر می کنم که همان روزها خدا
بخششید بر نگاه تو صبری جمیل را
بشکن ، به هم بریز،  بر آشوب و فتنه کن
بر هم بزن توازن این مستطیل را
همچون پرنده ای که در آغوش سنگ هاست
هر دم مرور می کنی اصحاب فیل را
حالا تویی که روبرویم ایستاده ای
تنها تویی که قادری این قال و قیل را...
...
ای کاش فرصتی بشود با اشاره ای
درمان کنی به معجزه ای رود نیل را.