ای  نگهت  سایه ی  مینای دل



زلف  سیاه  تو ،  چلیپــای  دل



 



ای  نفست ،  روح   تمام   گِلم



بودن  تو ، راحِ  روان  و  دلم



 



ای ضربان دل  من روز و شام



با لب تو جان  و دلم  برده  کام



 



بود من این باره که  نابود شد!



جان  و دلم از غم  تو دود شد!



 



تابه کِی این هجر تو و آه شب؟



تابه کِی این ناله سوزان و تب؟



 



نیست به جز غم به دل شام من



نیست طلوعی به  در و بام من



 



ای لب تو  روضه رضوان  دل



خال  لبت  ،  معبد   جانان  دل



 



این نگهم  جانب  پیمان  توست



دشت  دلم  تشنه  باران  توست



 



کاش عبور  تو  به  قلبم رسد !



کاش که عشق تو به دردم رسد



 



کاش  بتابی تو در این  صبحدم



گم  نشوی  پشت  سیه  ابر غم



 



من گل خشک  و تو  نم عاشقی



من  چو غریقم  تو همان  قایقی



 



باز  بیا   فصل   نویی  باز  کن



با  دل  و جان  عاشقی آغاز کن



 



شام  مرا  فجر سپیدی  تو باش



قلب  مرا  نور  امیدی  تو  باش



 



تا   ننهم   سر  به   بیابان  درد



تا نشود جان و دلم خشک وسرد