باغ را در زر گرفته زرنگاران باز بی  من
کوچ بسته مرغ ها بر گرمساران باز بی من.
در دیار شیدشانی شاخسار گلفشانی
می رسد بر اوج گلبانگ هزاران باز بی من.
روی سوی کوچه های خالی دیه مهاجر
گریه دارد جرز¹ پیری زیر باران باز بی من.
چند برگ زرد و سیب بادریز سرخ بر دوش
خانۀ دریا روند آن جویباران باز بی من.
تا سر مردم نگردد از نهیب تیرمه² خم
آسمان را شانه داده کوهساران باز بی من.
باز بی من باز بی من باز بی من باز بی من
این جهان بودست گویا از همان آغاز بی من.
----------
^{1.جرز – درخت کوهستانی شبیه سده.
                2.تیرمه – پایز.}