پشتِ پنجره ، نشسته ام تنها
گسترده حریرِ سرخ فامِ غروب بر منظرَم
آویخته هزار فانوسِ آفتاب بر شیشه ها
می چکد از چشمِ من احساسهای تلخ
اینَک که نمی بیند جلوِۀ ترا
بر پنجره ، فرود آمد پردۀ شب
و چرخید نگاهم در امتداد ستاره
پس کجاست ماه ؟
خدایا !
چقدر شبیه است زمین به آسمان!