هرکه آمد خانه ی ما را لگد مالی نمود
زَهر وخشم خویش را درجان ما خالی نمود
تا بُدم ازدست ناپاکانِ ایامم خموش
لب نترکاندم خدایا گرچه بودم بارِ دوش
هرطرف رفتم سپر را نام تو کردم «جلال»!
از نبرد شیر وشمشیرش نترسیدم به حال
پنجه را با پنجه ی شیرزمان انداختم
با توکل بر تو هرجا زندگی را ساختم
مردکوهستان بدم چون کوه ماندم استوار
مردْ می بابد که خندد لحظه های زیر دار
هرچه آمد برسرم گفتم خدا یاری کند
ازدم تیغ ستمکاران خودش کاری کند
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بود وبگذشت آنچه گفتم درقلم
لیک آمد فصل دیگر بار غم
گفته بودی کوه را میخ زمین
قامت کوه از ازل بُد آهنین
کی شود اندام او آبِ روان
قامتش کی خم شود با آب ونان
سایه ی سروش أمانت می دهد
روزگارِ سخت، جانت می دهد
ازقضا این قصه ها اینجا نبود
گرچه باغ ما بود رنگش کبود
سبزه ی او از طبیعت زاده شد
سبزه ی ما ازمصیب داده شد
تا بُدم جامم شکست این روزگار
کاش بودی روزگارِ یارِ غار
فکرکردم روزها اینجا شب است
ساکن این خانه را خوابش تب است
لیک دیدم آب وخاکش سینه چاک
ذره ای از کس ندارد شرم وباک
هرطرف بینی چوگرگی می درد
خوشه هایی ازرخ گل می پرد
گفته اند اینها عذاب «کبریا» ست
ازچه اینها بهر مشتی بی «گناه» ست؟
سرزنش گرمی شود، بیچارگان
پس خدارا نیست فرقی با دَدان
گر بگیرد خشم براهل فساد
خانه ها در «شیرپور» ش ازچه باد؟
خانه ها ویران نمودند رهزنان
هیچ دیدی رحم اینها بر زنان؟
قصرها افراشتند ازخون ما
گربخوانی از رخ محزون ما
اینهمه «بیت الفساد» ش درزمین
پس چرا آنجا نیاید این چنین؟
«بادغیس» و «جوزجان» و «میمنه»
با «یمین» اند و «یمان» و «میمنه»
یا «سرپل» با «بدخشان» ازچی بود
هیچ دیدی درمیانش از یهود؟
خود بگو دراینهمه «دارالعباد»
هیچ دیدی آشتی را با فساد؟
ازچی می آید یکایک درد وغم؟
ناگهان دیدی همه ریزد به هم...
ـــــــــــــــــــــــــــ
بازگردم بر سراصل سخن
بسکه غمبارم نمود این پیرهن
باکی گویم ازتب ایام خویش
تلخ روزی ها وتلخی کام خویش
گرچه بُد مردان نامرد زمان
می ربودند از زمینم آب ونان
لیک آمد لحظه ی دیگر به جوش
لحظه ی نا باوریِّ چشم وگوش
لحظه ی نامردی آب است وخاک
سینه ی نوزاد مارا کرد چاک
هرکجا بینی غمی روی غم است
آب وخاک سرزمینم ماتم است
ــــــــــــــــــــــــــــ
ای خدا برمن بگو خود صاف وپاک
مشکل ازما هست یا از آب وخاک!
یاکه مشکل درهوای دیگر است
مشکل دین است وعقلِ ابتر است!
هرچه آمد برسرم «شاکر» شدم
در وجود عقل خود کافر شدم
گرنمودم راه خود اول جدا
ازکجا افتاده بود این ما جرا
گربدم من اهل تدبیر و امید
ازکجا این سیل و طوفان می جهید
راست گفتی هرچه آید برسرم
مایه ی دست خودم را می خورم
خود بگفتی از مصیبت «ما اصاب»
کسب دستان شما باشد خطاب
باید اول کار خود تدبیر کرد
بعد ازآن پیمانه هارا سیر کرد
ورنه این باشد برایش سرنوشت
می کند خرمن هرآنکس آنچه کشت
 
خوابگاه دانشگاه تهران
13/ ثور 1393