دلم که تنگ می شود نظر به ماه می کنم

درون ماه نیم شب ، تو را نگاه می کنم

به تو که فکر می کنم هواس پرت می شوم

شبانه روز یکسره، من اشتباه می کنم

هزار گونه وسوسه سیاه می کند مرا …

بدون هیچ واهمه، فقط گناه می کنم

بهانه گیر و عاصی از تو و زمانه می شوم

تمام عمر خویش را فقط تباه می کنم

گرفته تیغ را به دست و مسخ مرگ می شوم

و خون سرخ خویش را خودم مباح می کنم

قلم زبانه می زند هزار بیت لال را...

ومن درون سطر ها تو را سیاه می کنم

دریغ سهم من فقط درون چاه بودن است

ولی درون چاه هم تو را نگاه می کنم

م- شوریده سید مهدی نژادهاشمی بجنورد 25/5/1390