از حدود بيست و چار – پنج سال آزگار

مي رود به قطعه ي دوازده، رديف چار

پيرمرد عاشقي که سال هاست عاشق است

– پنج شنبه هاي سالنامه هاي بي بهار –

«ياد چارشنبه اي که عاشقت شدم بخير

در مسير کوچه هاي توپخانه – لاله زار

بعد سال ها هنوز خاطرم نرفته است

طعم چاي دبش قهوه خانه هاي پامنار

خوب شد که آمدم، {کمي دلم گرفته بود}

باز هم قدم زدم کنار تو ... {همين مزار!}

توي خانه هم مدام با تو حرف مي زنم

پاي آن گل محمدي، کنار آن انار!»

پيرمرد قصه گريه مي کند که ناگهان

داد مي زند کلاغ يک درخت، {قار قار!}

خلوتش که مي­خورد به هم بلند مي­شود

کم کم از کنار قبر همسرش، {چه بي قرار}

□

يک دو هفته مي شود که سر نمي زند {چرا؟}

{پيرمرد عاشقي که قطعه ي دويست و چار!}