در انتهای بیابان سراب افتاده

پرنده از عطش و التهاب افتاده

زمان فلج شده انگار،کند می گذرد

از اضطراب، زمین در شتاب افتاده

به جای شیر تب از سینه های مادر ریخت

که گاهواره ی کودک ز تاب افتاده

غم و حماسه اگر گوشه های یک پرده ست

نی ایستاده بخواند، رباب افتاده

شبیه آینه تکثیر می شود ساقی

سراسر بدنش عکس آب افتاده

پیاله چرخ زد و جام می ترک برداشت

و نقطه از سر مست شراب افتاده...

...سراب شد که دهان فرات از این باده

هنوز هم که هنوز است آب افتاده

قیامت است ، شب و روز می رسند به هم

که ماه در بغل آفتاب افتاده

به پاست خیمه ی اندوه  تا به روز حساب

که روی خاک غمی بی حساب افتاده