از تو به او شکوه کنم روزگار را
بر پا نکن خیمه ی بعد از بهار را
تا می شود اسب دلم را بگو بتاز
بر هم نزن تا به سحر این قرار را
گفتی که هر قافیه را با مداد شو
با اشک دل پاک نکن این مدار را
در کاسه ی چشم من از کوه دیده ات
جاری نکن چشمه ی آب بهار را
خط می کشی دفتر مشقم به رسم او
رد کن از این قافیه هایم کنار را
یک قاشق از شربت اشکم بده به دل
شاید که از یاد برد شام تار را
#\\##\\##\#\#