پژمرده در باغ دلم فریاد بانو

انگار کامل رفته ام از یاد بانو

تیری بزن بر شانه های زخمی من

تا از غم دنیا شوم آزاد بانو

دیگر خودم را می سپارم تا همیشه

بر دستهای بی ثبات باد بانو

تا کی در این ویرانه باید دل سپارم

بر لحظه های تیره و ناشاد بانو

کوه غم از دوشم نمی افتد پس از تو

حتی بضرب تیشه ی فرهاد بانو

باید ببندم بار خود را بعد از اینها

تا دشتهای ناکجا آباد بانو

فرهاد از تنهایی و بی کس شدن ها

از دست این تنها شدن فریاد بانو