به آتش می کشد وحیِ تو محراب مسلمان را

اگر پَر پَر کنی رویایِ این دیدارِ پنهان را

رسولی خامشم، در غارِ تردیدم گرفتارم

بخوان آیات احوالِ نجابت های عریان را

نه دلتنگی رهایم میکند، نه فکر تنهایی

نه حتی گریه ها...تا کم کند اندوه باران را

ببین شب را، که از تاریکی ام جانش به تنگ آمد

بیا با قصّه ای بیدار کن این جسم بی جان را

رهایی یک فریب کهنه بود و راست می گفتی

که جز اندوه و دلتنگی، سرودی نیست انسان را

www.limin.blogfa.com