( شوخی با شعر )   با لایه ای از طنز
 
شاعری در ابتدای کار خویش
رنجه بود از سردی بازار خویش
شعرهایش را کسی طالب نبود
پیش چشم دیگران جالب نبود
داشت برکف بیت های بی شمار
لیک ارزان قیمت و نا استوار
لفظ او خالی ز معنای درست
لفظ و معنا هر دو نا هنجار و سست
 در نوشتن چیره دست و تند کار
کارش اما ناقص و بی اعتبار
هم قلم شاکی ز دستش هم دوات
کاغذ از این زحمت بیهوده مات
او ولیکن چون قطار سر نوشت
می نوشت و می نوشت و می نوشت
وقت خواندن هم تپق بسیار داشت
بر پیاپی خواندن اش اصرار داشت
از قضا یک روز یک استاد پیر
داد بر آن شاعر پر کار گیر  
کای پسر هر گفتمانی شعر نیست
شعر را سنخیتی با مئر نیست
گرچه از آیینه جا ماندن خطاست
هر کلامی بر زبان راندن خطاست
هر که می خواهد بپردازد سخن
یاد گیری بایدش در فوت و فن
شخم ناکرده زمین ،  آباد نیست
فی البداهه هیچکس استاد نیست
صبر باید تا به دست آید ظفر
لحظه ای بگذار دندان بر جگر
تا رسی بر شعر های دلپذیر
از دهان باید زدودن بوی شیر
گر شما را این همه پُز لازم است
پیش استادی تـلمّـُذ لازم است
من که پیر دیر این میخانه ام
کی چنین پر صحبت و پر چانه ام
هفته ای یک بار یا ماهی دوبار
می شود باری به دوش بنده بار
آن هم از بیم  ِ ا َه و پیف ِ همه
خوانده می گردد به ترس و واهمه
تو ولی مثل تنور  ِ سنگکی
می دهی بیرون فتیر  ِ آبکی
پخته و ناپخته ، بی لفت و لعاب
می سپاری دست مردم با شتاب
پخته و ناپخته را هر کس خرید
پشت سر دلپیچه می آید پدید 
ای پسر پند پدر را گوش کن
شعر هایت را کمی روتوش کن
عرضه کن جنسی درین بازار ها
تا بخواهند از تو مردم بار ها
از بزرگی یاد دارم این بیان
در خصوص پیشگیری از زبان
گفت : " گردن چون شتر خواهم دراز
تا نگردد عقده های بسته  باز "
 
محمد روحانی ( نجوا کاشانی )