ستون: کلمات آسمانی
 
طلوع مهر و ماه
 
- می خوانمت به نام تمام زیبایی ها!
- می خوانمت به نام سپیده؛ به نام طلوع؛ به نام والفجر؛ والشمس !
- می خوانمت به نام غزل های عاشقانه ؛ به نام تمام چکامه های سبز !
- مولا جان، ای ذات تمام زیبایی ها؛ به نام خداوندگار کایناتی که پای بست عشق توست، آغاز کرده ایم؛ از آغازین لحظات حیات، از ثانیه های نخستین ازل، فدای خاک پای توگشتن را؛ عاشق شدن را؛ عاشق تو ؛ عاشق آن خصال نیکو وتبسم سبز شکفتن را ؛ از تو گفتن را !
 خوش آمدید؛ قدم به دیدگان حقیر ما نهاده اید: «طَلَعَ البَدرُ عَلَینا».
اینک خداوند پرده های زمان و مکان را کنار زده و تجلی جمال خویش را در آیینه ی نگاه "محمّد (ص)" به تماشا نشسته است؛ به تماشای خورشیدی که حرارت عاشقانه ی کاینات را به پرتو جمال او سپرده است.
دیگر چه مجال سرودن از ستاره و ماه؛ این خورشید است که بر تیرگی ها چترنورگسترده است، این نور جمال لایزالی است؛ نور محمد (ص) !
ای آسمان، مبارک بادت این روز و همه ی  روزهای زیبا؛ چه هدیه ای آورده ای خاک نشینان مفلوک را؟!
 این عطر حضور کیست، که عرش و فرش را به هیجان آورده است! اینک این آغوش پرندین حضرت جبریل (ع) است  تا مولود زیبای آمنه (س) را به گلگشت و تفرج آسمان ها ببرد.
ایام به کام! ای میوه ی درخت نبوت، طوبای صداقت، شاخه هایت پر بار؛ که امروز شکوفه کرده ای به وجود زیباترین مولود هستی؛ مولود حرم آسمان، مولود آستانه ی عفت و ایمان، شریفترین انسان در کل کهکشان!
- می خوانمت به نام تمام زیبایی ها!
که تمام زیبایی ها به خاطر تو آفریده شده اند.
درود خداوند بر تو باد، آن گاه که پیشانی ارادت بر خاک نهادی؛ تا شکوه بندگی را به جای آوری!
درود خداوند بر تو باد، آن گاه که مادر را سلام گفتی و فرشتگان به تحسین جمال بی مثالت پرداختند.
درود خداوند بر تو باد، آن گاه که زمین از نعمت حضورت در کاینات، برخوردار شد و آسمان به میزبانی زمین غبطه خورد.
درود خداوند بر تو باد، آن گاه که خانه ی دوست، آکنده از عطر عاشقانگی ها شد و نجوای نمازت، دل از آسمان ربود.
درود خداوند بر تو باد، آن گاه که زبان به حمد و یگانگی خداوند گشودی و عطر توحید، کوچه های مکه را فراگرفت.
درود خداوند بر تو باد، آن گاه که زخم بی شمارت، عشق را به تماشا فراخواند و عاشقانگی از افسانه به حقیقت پیوست.
درود خداوند بر تولد، بعثت؛ حضور؛ شهادت و بعثت و جاودانگی ات باد؛ که چلچراغ معرفت را در تاریکنای زمین، برافروختی!
درود خداوند بر تو باد؛ مادامی که حیات در کاینات باقی است.
(میلادت مبارک، یا رسول الله (ص
سپاس خداوند را، که شما را سرمایه ی وحدت و ذخیره ی عظمت مسلمین قرار داد.
یا رسول الله (ص)، در سایه ی تعالیم شما، مجالی برای خودنمایی جهل نمانده است؛ چنان که اندیشمندترین ساکنان زمین، دل سپردگان به عشق شمایند.
دست ها را با هم گره می زنیم و دل ها را به میقات وحدت می بریم، تا در طواف نام مبارکت، به سدرة المنتهای توحید برسیم.
یا رسول الله (ص)، آیینه ای که جمال بی مثال شما در آن دمیده شد، چگونه می تواند اسیر غبار روزگاران شود!
چگونه می شود دشمن، امید به بازار مکاره ی خویش داشته باشد؛ جایی که طنین فریاد آزادی بخش شما هنوز گوش جان ها را می نوازد که:«قولوا لا اله اِلا الله تُفلِحوا».
اینک، دست در دست هم فشرده، دل ها به هم متمایل، در میقات وحدت، سرود همراهی سر می دهیم.
 اینک در این بهارانه ی دلپسند، مجال سرودن از همگرایی فرا رسیده است؛ سرودن از یک دلی و وحدت؛ وحدتی که در سایه نام مبارک خاتم پیامبران (ص)، جهان را به سمت سعادت ابدی می خواند.
آری، به سپاس شادمانی میلادت،  اینک مجذوب عارفانه های جمالت شده ایم.
***
تو ذات شگفت کایناتی: " لولاک لما خلقت الافلاک"
تو، جوهر آنچه عقل خوانده ست در منطق محکمات، محکم
رخسار تو آیه آیه ی " نور"، تفسیر شریف " والنهار" است
هم مردمکان، بسان " والیل" ، تأویل نجابتی مکرم
اشراق شگرف گیسوانت ، آیات بلند و ژرف" طاها"
محراب قشنگ ابروانت ، در مد نگاه عرشیان ، خم
مخلوق تبسم نگاهت ، نوروز پرند آفرینش
مستور تجسم پگاهت، گل های بهشت همچو شبنم  *1
***
کجایند افلاکیان تا پای کوبی خاکیان را به تماشا بنشینند؟!
کجایند عرشیان پرده نشین؛ تا سرور فرشیان وحدت آفرین را، ببینند؟!
کجایند اغیار، تا محرمان خلوت انس را در کنار هم ببینند؟!
 این روزها که عظمت و شکوه اسلام را کران تا کران، جار می زنند!
کجایند آنان که دل هاشان را به سردی سنگ ها سپرده اند؛ تا ببینند که آفتاب ایمان از کدامین افق طلوع کرده است!
*******
حیرتی زد جوش، زان نقش قدم، در طبع خاک
تا نظر وا کرد، بر فرق اش گلستان ریختند
نام او بردند، اسمای قدم آمد به حرف
از لب او، دم زدند، آیات قرآن ریختند *2
 
آسمان، طرحی نو در انداخته و انتظار مردی را می کشید که نبوغ علوی اش، چراغ مصطفوی (ص) را روشن نگهدارد.
تمام آسمان، همچون حریر رها در باد، با بال فرشتگان می رقصید و چراغ های بلورین عرش، آکنده از صداقت سبز بود.
خورشید و ماه، این پیشکاران آستان امامت، با خیل ستارگان، به پرتو افشانی خویش مباهات می کردند!
هفدهمین شکوفه ی "ربیع"، در حال باز شدن بود، شکوفه ای که نام مبارک "هشتمین معصوم"، حضرت جعفر بن صادق (ع) را به "ششمین" شاخه ی طوبی می آویخت و عرشیان را با نغمه ی «اَلسَّلامُ عَلیک یا صادق آل محمد (ص)» آشنا می کرد.
این بار، نوبت مدینه بود، تا خاطرات مکه را به یاد آورد.
"مدینه" در پرتو انوار سحرگاهی، درخشان تر از همیشه در انتظار مهمان بود؛ مهمانی که از آن سوی بهشت می آمد، مهمانی از تبار نور، از قبیله ایمان!
مولودی پا به عالم ناسوت می گذاشت، که آگاه ترین مردم به رموز عالم لاهوت بود. برگزیده ای که علمش، فراتر از تمام علوم و اعجازش، فراتر از دانش زمان و مکان بود.
مولودی که اسلام، رهین حلم و صداقتش و تشیّع، مدیون علم و فقاهتش خواهد بود.
 گویی برق امید بر نگاه هستی نشسته است و این بار"عشق" به سراغ "صداقت" می رفت.
صداقت یعنی تجلی خداوند در آیینه دل "صادق آل محمد"
صداقت صادق (ع) ، یعنی طلوع یقین، یعنی ظهور نور حقیقت ، یعنی تولد خورشیدی که مذهبش نور، مرامش عشق، و آیینه اش تجلی جمال الهی است.
صادق (ع) یعنی معمار علوم الهی؛ یعنی نقطه اوج  و ستیغ علوم نبوت و امامت.
مثل انعکاس نور سحرگاهان، تمام  تاریکی ها را از ذهن ها خواهد زدود؛ و "فقه جعفری"، آینه دار حقیقت "خاص علوی" خواهد شد، حقیقتی که بهترین جواب، برای اهالی شک و تردید است!
اینک، این همان "پیام روشن" خداوند است؛ همان پیر خلوت خانه حقیقت؛ که عظمت علم الهی را فریاد خواهد زد و پرچم توحیدی اسلام را بر ستیغ تمام "فلات ها" به اهتراز در خواهد آورد.
از راه می رسد پیغام آور صداقت و امام کاروان نور، تا خستگان تکاپوی "طلب" را امید و گم کردگان راه سعادت را راهنمایی امین باشد.
***
بشارت باد تو را، ای پاک ترین شهر خدا؛ بشارت باد تو را، ای خانه ی سرشار از مهر؛ بشارت باد تو را، ای روز آکنده از طراوت؛ بشارت باد تمام لحظه های سبزِ سبزت را!
از راه می رسد فرزند امامت، فرزندی که صادق ترین جعفر آل الله است و فاضل ترین عالم علم الله (جل جلاله) و طاهر ترین فرد روزگار خویش؛ شرافتش مصطفوی (ص) و نجابتش، علوی( ع)ع .
مهد پرورشش به دامان مادری است که در اقتدا به فاطمه (س)، فاطمه(س) است، بانویی سرشار از عصمت و نجابت، علم و زهد و یقین؛ و کرامت و عزت و وقار!
چه نیکو پرورشی در دامان بانویی کم نظیر؛ بانویی به پاکی و زلالی دریا؛ دریایی که در دامان خود، گوهر وجودحضرت امام صادق را پرورده است.
از راه می رسد، پرچم دار "فقه ناب علوی" پرچم داری که آسمان برابر عظمت و آستان کبریایی اش سر فرود خواهد آورد  و نام مبارکش، با پاس داشت تمام ، بر زبان ها جاری خواهد شد.
تمام حوزه ها و مکاتب، در سایه سار عنایاتش؛ غبار شک  از آیینه دل ها خواهند زدود.
چراغ هدایتش، تا ابد فروزان و جاده های معارفش برای سالکان مسیر الی الله «جل جلاله» امن خواهد بود.
**
مولا جان، امام صادق (ع)، سلام و درود خداوند بر تو باد؛بر تو که آسمان و زمین، در ستایش نامت ناتوان اند و اوراق هستی را گنجایش فضل تو نیست؛
 بزرگوارا :
جاری ترین زلال ازل تا ابد، تویی
نامیده کردگار جهان، چون که جعفرت(ع(
فقه و اصول و فلسفه جز نقطه ای نبود
گر می گشود حوصله، اوراق دفترت
افتخار ما پیروی از "مذهب" توست؛ افتخاری بس دل انگیز، که امام راستین و پیشوای سترگ ما ،استاد و معلم اکثر فقیهان مذاهب مختلف دین اسلام است ؛ پیشوایی که در طول تاریخ مورد ستایش خواص و عوام بوده است.
مولای مهربان!
با تبسم بهارانه ی ربیع، تمام شادمانی خویش را نثار آستان کبریایی تو می کنیم و دل را به بهشت دلربای "بقیع" می سپاریم؛ تا از شمیم زهرایی ات، مشام جانمان عطرآگین شود.
 - ما را در جوار بهارانه ی نام و یادت، جرعه ای عشق بنوشان
 - یابن رسول الله (ص)، صفای قدمتان، خوش آمدید 
 - میلادتان مبارک.    
                                             
***
سیدعلی اصغرموسوی 
1383- قم
-----------------------                                                                                  -----------------------------------

 سیری در قلمرو شعر نبوی ، ص1041

2- بیدل دهلوی                                               -----------------------------------------------------------

تبریک عرض می کنم
اسعدالله ایامکم جمیعا