یاد شوروحالِ عصرنوجوانی می کنم
صحبت ازرخسار یار اصفهانی می کنم
 
می نشینم زیر نور ماه ، پشتِ پنجره
منزل همسایه ها را دیده بانی می کنم
 
تا نشیند کفتری بر روی دیواری بلند
سنگ بر می دارم و کفتر پرانی می کنم
 
برّه ها را می برم صحرای بی آب و علف
روزها با خرسواری شادمانی می کنم
 
گاهگاهی با برادر زن به صحرا می روم
او که می خوابد به تنهایی شبانی می کنم
 
با پدر زن زیر کرسی ضمن خوردن صحبت از
میش و بزهای اصیلِ مهرگانی می کنم
 
جمعه ها خوابم ولی یکشنبه ها با دوستان
در بهاران* عصرها هم شعر خوانی می کنم
 
طنز خود را می سپارم دست استادم اگر
در کتابش چاپ گردد جانفشانی می کنم
 
 
گر که با ایراد مسئولین مواجه شد غزل
می ستانم توی زونکن بایگانی می کنم
 
گر به مجلس راه یابم با حمایت هایتان
می نشینم چاره جویی بر گرانی می کنم
 
گر بگیرم بی ضمانت وام هنگفتی ز بانک
پشت بام خانه ام را شیروانی می کنم
 
می روم چون موریانه روی اعصاب زنم
مثل شاهان توی منزل حکمرانی می کنم
 
بی سواد و تنبل و بی فکرم و دیوانه وار
چون الاغی با زنم نامهربانی می کنم
 
بی خیالش!چون ندارم پول رفتن تا خمین
توی تهرانسر کماکان زندگانی می کنم
 
با نرفتن در پیِ شغلی مناسب عاقبت
دخترو مادرزنم را هم روانی می کنم !
 *انجمن ادبی بهاران
8/ 11/ 93 – تهرانسر
"مهدی سیدحسینی"