پــرنــده ای کــه نشـانـی ز بــی نشــان دارد

اگر چـه کشته ی عشق است ، بـاز جان دارد

کـــرامــت ِ عــــدد صـفــر  را   کســی   دانــد

کـــه در کنـــار ِ عـــدد  ، صفــر بیـکـــران دارد

بیـــا بــه آینـــه بــا چشـم همدلی  نــگــریــم

کـــه  صــــورت ِ دل ِ مـــا را  ســر زبــان  دارد

بهــــار ، بــا  همـــه ی جـاو دانــگی هــایـش

اگــر نـکــو نـگــری ریــشـه  در خـــزان دارد

به چشم زنده دلان هر که عشق را نشناخت

درخت زنـدگی اش مـرده ، گـر چه جان دارد

قسم بـه عشق ، که هرگز پـرش نمی سوزد

پــرنـــده ای کــه بـــه خورشید آشیان  دارد

 تــو نیـز راه بــه خورشیـد می تــوانی بــرد

اگـــر دلــت غـــم  دیـــدار کـهکـشــان  دارد

بیــا همیشه بــه" نجـــوای" نور  دل بندیم

کـــه تـابش هنــرش  ، نبض ِ جـاودان دارد


محمد روحانی ( نجوا کاشانی )