پیر درد

دیگر برای از تو سرودن مجال نیست
باشد اگر مجال، جوی حس و حال نیست

شعری به رنگ عشق و سرودی برای دل
گویی شراب گشته و بر من حلال نیست

ذوقم به سنگ خاره به آهن بدل شده ­ست
شعری اگر از آن بتراود زلال نیست

چشمم ندیده است به جز گرگ و گورکن
در دشت شعر من اثری از غزال نیست

ماندن در آن زمین که حیا کوچ کرده است؛
از چشم مردمش، به یقین جز وبال نیست

دیری­ ست در گلوی تمام مناره­ ها
صوتی به رنگ و بوی صدای بلال نیست 

لیلا ندیده­ ام که ببیند به چشم خویش؛
از من جنون عشق وزیدن محال نیست