شب های تهی

تهی از آرامش

تهی از خاطره ها

و پر از ظلمت نشکفتن دیدار و هماغوشی تو

من به افسرده ترین واژه پناه آوردم

که به تصویر کشم

لحظه ی غرق شدن در تب تنهایی را

از هجاهای تهی

و سکوتی مرموز

تپش قلب زمان

گذر زوزه ی بی تابی طوفان در ذهن

ارتفاع دیوار

و غم ثانیه هایی که نمورند و تباه

دل من لبریز است

دل من می گیرد.

واژه های بی بار

تهی از بار رسیدن به تو در این شب تار

که ز دستان شب آویزانند

همه در منظر چشمان دلم می لولند

خسته ام از تکرار

باز هم می بندم

پرده ی وسعت اندیشه ی چشمانم را

شاید

لحظه ای حس بکنم

رد پاهای تو را

روی چشمان تن ِ مردمک ِ دیده ی این خواب تهی

تاريخ سرايش اين شعرم 1383