خورشید های کشته
 
جان را حسين جان ، هــوس ِكـربـلای تـوست
مهرت به دل نشسته و  درسر هوای توست
احساسِ غم اساس ِ وجـود ِ محـرم  است
خـون خدا تویی ، غم ِ ما خون بهای توست
دل را همیشه ، گـريـه تسلای خاطر ا ست
اشك ِ  روان ، تــداوم ِ سرخ ِ  عزای ِ تـوست
ما ، گريه بهر ِ تسليت ِ خويش  مـی كنيـم
ور نه چه جای ِ اشك فشاندن براي توست
یک بـاغ ِ بـا شكـو ه ،  اگـر هست در جهـان
گلهـای ِ پـرپـري ست كه در كـربـلای تـوست
خـورشید هـای کشته ، چـه آرام خفتـه انـد
اینجا نسیم ِ گلشن ِ جان ، همنوای تـوست
طفلی که روی دست پدر تشنه شد شهید
در بـوستان عاطفـه ، دستان سرای تـوست
عباس ، گر چه از تنش افتاده هر دو دست
خوشنود گشته است که جانش فدای ِ تـوست
زینب ، که شاهکار ِمضامین ِخلقت است
جان و دلش منــادی و پیک ِ نـدای تـوست 
با کربلای توست ، کـه تـا هست روزگـار
در گوش ِاهلِ دل ، سخنِ آشنـای ِتوست

محمد روحانی (نجوا کاشانی)