وقتی کلمه به ستوه می آید
یادداشتی بر پنج گانه های شعری علیرضا رضایی ( مجنون ) نشر نسیما 1394

وقتی « پاییز / جعبه ی مداد رنگی خدا » باشد آنوقت می شود علیرضا رضایی را با تخلص ( مجنون ) از چند سال قبل شناخت ( مجنون جوان متولد 1367 ساری ست و مهندسی نرم افزار خوانده است )  و البته به عنوان طراح و گرافیستی که به فضاهای مجازی مسلط است و پشت پرده ی طراحی بسیاری از سایت های ادبی کوچک و بزرگ . آنوقت چشم باز کنی و ببینی در جلسه نقد و بررسی کتاب « مهمان نمی خواهید؟ » به عنوان اولین مجموعه شعری اش نشسته ای و در مقام انتقاد ، شمشیر زبان بر اوراق کتابش فرود می آوری . یکسال گذشته است و در سکوت شعری عجیبی که بدان مبتلا شده ناگاه خبر انتشار پنج مجموعه هم زمان فضای مجازی و حقیقی را پر می کند : کتاب های شعرِ «دوزیست»، «ما عروسکیم»، «در چاییِ صبحانه‌ام حل شو»، «من از چشم‌هایت اهلی می‌شوم» و «بعد از تو» تازه ترین سروده های علیرضا رضایی ( مجنون ) . طراحی فوق العاده زیبای کتاب ها و ارائه آن در یک بسته ی شکیل ، ویترین خوبی برای شاعر در نمایشگاه کتاب امسال بود : « سکوت کرده بودم / فهید شهرستانی ام / ... / چشم هایم که حرف زدند » .
 به غیر از مجموعه های «بعد از تو» که برای پیامبر صلح و مهربانی ( ص ) سروده شده است و شامل 72 شعر آیینی با مضمون مهدویت و انتظار است و « من از چشم های تو اهلی می شوم » نیز که شامل چهل نامه عاشقانه ( قطعه ادبی ) با آغازین عبارت « سلام لیلا ست » ، سه کتاب دیگر از شعر های عمومن سپید تشکیل می شود هر چند گاهی مجنون تلاش هایی در قوالب نیمایی نیز داشته است : « تا روزی که عشق / تن پوش ساده ی شبانی باشد / بیهوده ایم / من و باران و این شعر ها » .
زبان ساده ی بیشتر شعر های مجنون ، که بر روال منطقی نثری گزارش گونه پی ریزی شده است بااجرای شتابزده ی برخی از آنها  همراه است :« باید برای عشق / از مرگ ها نوشت / شاید دلش گرفت »  . تنوع مضمونی اشعار اما در همه کتاب ها قابل تامل است ، مجنون در به استخدام در آوردن واژگان با دایره ی زیستی و ادبی متفاوت بسیار موفق ظاهر شده است ، هر چند به واسطه زیست بوم اش – مازندران – دنیای سبز و طبیعت روشن واژگانی بسیار به چشم می خورد اما این تصاویر در سطح طراحی کلمه باقی می مانند و کمتر شعری ست که به رنگ خیالی ناب آغشته باشد : « می گفت دماوند / خاک ریز جبهه هاست / و به یانکی های مدرنیته / پشت کرده است »  ، زاویه دید بسته در اشعار عاشقانهرنج عمیق مجموعه های این شاعر است : « برگشتم / داشتی برای رفتنم جشن می گرفتی / برگشتم.» مجموعه «من از چشم‌هایت اهلی می‌شوم» که شامل چهل نامه عاشقانه شاعر در قالب قطعه ادبی ست ، از لحاظ استحکام فرمی و محتوایی از دیگر مجموعه ها برتر است :لیلا /ببین باران بند نمی آید/ ببین دست هایم را که می لرزد/ شانه هایم را که افتاده ، چهره ی زردم را ببین/ گیسوانت چه داشت که ذره ذره وجودم خمار بوییدنش شده ...»
 استفاده روان اما بی افسار از زبان ساده ی شعر امروز ، سعی شاعر در نوآوری های مضمونی ، و طراحی حرفه ای و شاعرانه مجلد ها از نقاط قوت این مجموعه ها به شمار می رود .
« آه آیه های صبح / باور کن که خورشید / بعد از تو / از صدای تفرقه می ترسد و / نماز شهر را قضا می کند ».رضایی در تجربه ی شعری خویش بی محابا می تازد . کاری به رد و قبول خلق ندارد ( فاصله ی بین مجموعه اول و پنجگانه ی دوم او کمتر از یکسال است ) ، همین عجله در جمع آوری آثارش نیز مشهود است ، تاریخ های پشت به همی که گاهی در یک روز به تولید چند اثر انجامیده و شاعر در بند اقتصاد کلمه و فرو رفتن در ساختار شعر ها نبوده است . سر ریز ناگهان دلنوشته هایی که که گاه در رگه هایی شاعرانه می زند و در بسیاری موارد به تاخت از روی زبان و عمق تخیلی شعر می گذرد : « گنجشک های سیم برق / شلیک .../ کسی به صدای گلوله دل نمی بندد / آنها که می مانند / بال هایشان زخمی ست ».
رضایی به آستانه ی شعر رسیده است یعنی با توانی که از روند شاعری اش نشان داده ، می خواهد تا به دریایی عظیم شعر امروز ایران موجی بیفزاید . اما سوال اینجاست که از خیل شاعران امروز کدام ها به ساحل فردا خواهند رسید ؟ امواجی که نصیبی از دریاهای گذشته ندارند و شکل زیستنشان با باد های موسمی هدایت می شود : « بیمار توام / تب گریه هایم را بشوی / پا شویه ام کن / چقدر درد می کند شعر هایم ! »