با خداوند دلم گاهی که خلوت می کنم

جایگاهی جاودانی را روایت می کنم

با تو تا سقف قفس گهگاه بالی می زنم

از منیت های خود یکباره غفلت می کنم

گاه گاهی با دلم تا آسمان ها می روم

«لذتش را با تمام شهر قسمت می کنم»

خاکیان گویا نمی فهمند روح خسته را

روح سرگردان خود را گه ملامت می کنم

جسم و تن در خاکدان خسته ام رنجور شد

عشق را در آسمان شاید که قیمت می کنم

یار را در قلب خود آهسته مهمان کرده ام

ارزش این عشق را تا بی نهایت می کنم

مرغ روح افتد اگراز آسمان هفتمین

باز می گردم به عشق و باز رجعت می کنم

من مرید آتش رقصان چندین واژه ام

از تمام جز «تو» اینگونه برائت می کنم!

               زهرا علی بابایی