( بشیر نور  )
 
امشب رسید ، از افـــق صبـــحـــدم نـــویــد
کزآفتـاب ِ رحمــت حــق ، نـــور نـــو دمیــد
تـا هیـــچ دل جـدا نشــود از مسیــر ِ عشـق
ســــالارِ کاروان  رسـالـت  ،  فرا رسـیــــد
امشب محمـــد از خم ِ محمــود می گـــرفت
امشب مـراد ، مست شـد از مستی ِ مـریــد
در دامـن ِ مقــدس ِ مـادر ،  بشـیــر ِ نـــور
چــون مــاه نــو دمیــده ی آرام ، آرمیـــــد
بت هـای کفـر، از نفسش گشت سـرنگــون 
تا بر زبان ، تــرانــه ی تــوحـیـد  آفــریـــد
گــردیـد مـکـه ، مهبـط ِ جان آفــریـن ِ وحی
شــد کعبــــه بـــا ولادت او قـبـلـه ی امیـــد
خـامــــوش گشت آتــش زرتشت بـر زمـیـن
زان شعله ها کــه از دل ِعشــاق سر کشیـد
شـورو سـرور ، گشت به هفت آسمـان بلنــد
عیش و طرب ، رسید به دولتسرای ِ عیــــد
مبهـوت گشت ، دیــده ی افلاک زانچـه یـافت
مسحور گشت ، چشمه ی خورشید زانچه دید
در باغ ، زیـن بهـار ، چه گلهـــا شـکفته شد  
آمــد ازیــــن پـدیـده ، چـه گلواژه هــا پــدیــد

محمد روحانی ( نجوا کاشانی)