(( هوا زده ))

زمان ز مرز چهل سالگی مرا رد کرد
برای فهم حقیقت ، زمینه را بد کرد
دل بهاری من ،  چلچلی نمی فهمید
تب ِ خیال ، درین خانه رفت و آمد کرد
نهال بودم و بالنده  ،  با هزار خیال
درنگ های خرد راه ِ رشد را سد کرد
دلم هوا زده شد در تکان ِ طوفان ها
به گرد باد ِ هوس ،  آنچه را نباید کرد
هنوز درد ِ پشیمانی است در جانم
ازآن خطا که دلم در خیال ممتد کرد
به سمت ِ آینه رفتم که نور برگردم
نگاه ِ آینه ، آیین تصویرِ  توبه را رد کرد
گمان کفر در ایمان من نمی گنجید
گناه ِ چشم تو با یک نگاه ، مرتد کرد
من و نوشتن ِ تردید ، غیر ممکن بود
اشاره های تو ،  تصمیم را مردد کرد
گناه را ،   نوسانی نمی شناخت نگاه
 حلول ِ ماه ِ رخت ، جزر عشق را مد کرد

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )