محراب بود و علی بود،

تصویر ِ میخانه ی دل

عطر ِحضوری شناور،

سر زد به کاشانه ی دل

آنقدر آبی که گویی ،

امواج را شانه میزد

عرفان ِ ژرف ِ نگاهش

دریای فرزانه ی دل

چشمش به عرش ِ نجیب ِ

آیات ِ شمس الضحی بود

اَمَن یجیب ِ لبانش ،

با شور ِ مستانه ی دل

در دست، اَبر ِ سخاوت ،

شورِ بهار ِ طراوت

روئید ، افسانه ی دل

میرفت با هر تَغَزل ،

می ماند در هر قصیده

ترکیب می شد شب قدر،

شعر غریبانه ی دل

تاریخ در سرنوشتی،

تقدیر را سایه می زد

تصویرِ میخانه ی   دل

اکرم بهرامچی