دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

خانه پدری

ای خانه ی خشتی و قدیمی
ای ماءمن ساده و صمیمی


بر سر در تو نشان خورشید
یعنی که نشان نور و امید

ای خانه ی درب چوبی من
در خوبی توست خوبی من


گل میخت درت پیام دارد
بر رهگذران سلام دارد


هر کوبه ی تو نشان رمزی است
تصویر گر بیان رمزی است


رمزی که نشان ماندگاری است
از نسل بشر به یادگاری است


در هشتی تو که هشت ضلعی است
جز مهر و صفا دگر در او نیست


بالای سرش مسیر نور است
نوری که نشانه ی سرور است 


ای صبح بهار،خانه ی من
خوش نقش و نگار،خانه ی من 


ای مامن ،من چه خوب هستی
خوش طالع و بی غروب هستی


دالان تو هست پیچ در پیچ
تا غیر نبیندت دگر هیچ


تا حرمت خانه پاس دارد
آن خانه که بوی یاس دارد


من از تو چه خاطرات دارم
با یاد تو من حیات دارم


آن حوض بزرگ و پر ز ماهی
دارد ز صفای تو گواهی


از مطبخ تو که دود خیزد
خوش بوی عبیر و عود خبزد


هیزم شده پر به هیمه دانت
از بهر اجاق و میهمانت


مهتابی تو مکان مهتاب
آکنده شب از نشان مهتاب


هر سمت تو یک اتاق زیبا
درهای اتاق تو فریبا


با شیشه رنگی و قشنگت
عنابی و سبز و زرد رنگت


ای جنگل شیشه ای و چوبی
با جان بکنم غبار روبی



از بهر چهار فصل ایام
داری تو اتاق خوب و آرام


دیوار بلند و طاق ضربی
پوشیده اتاق هفت دربی


در پیش بخاری تو نور است
با بودن تو مرا سرور است


در باغچه ات انار و انجیر
دارد ز بهار عشق تصویر


گرما نزند به پیکرت چنگ
چون ساخته از گلی نه از سنگ


سرداب تو دشمن تموز است
از بسکه خنک به میان روز است


خاک کف تو چو عرش باشد
از تاوه پخته فرش باشد


هر صبح بهار بوی یاست
پیچده به گوشه ی لباست


زیباست سماور ذغالیت
بر کرسی داغ و چای عالیت


یاد تو بخیر خانه ی من
ای گرمی آشیانه ی من


گلدسته ی عشق باد گیرت
دلهای تمام اسیرت


ای خانه، تو بوی یاس داری
با روح و دلم تماس داری


هرگز نکنم تو را فراموش
چون عشق بگیرمت در آغوش

بامت همه کاگلی است ،آری
سر منشاء خوش دلی است ،آری


شبهای زیاد،روی بامت
خوابیده ام ،ای،بلند نامت


هنگام بهار ،با صفائی
با فصل تموز ،آشنائی


پائیز تو هم قشنگ و زیباست
دی ماه تو هم بسی فریباست


آرامش جان ،بهار خوابت
چشمم شده حلقه ی رکابت


پستوی تو پر بود ز صندوق
صندوقچه های رخت معشوق


یاد تو به خیر خانه ی من
ای سبز ترین جوانه ی من


ای خانه،به من بده جوابی
دارم ز تو خاطرات نابی


از مهر پدر،صفای مادر
همراهی خواهر و برادر


ای خانه ی مهربانی من
یاد آور نو جوانی من


هرصبح سحر نوای قرآن
می داد صفا ،به وسعت جان


هنگام سحر اذان بابا
می داد پیام عشق بر ما


سجاده ی مادرم کجائی؟
آیئنه ی باورم کجائی؟


اینها همه رفت وای از دست
این آینه ها ،دریغ ،بشکست


افسوس جدا شدم ز کویت
تا شهد ننوشم از سبویت


من در قفسی به نام خانه
گردیدم اسیر تازیانه


در خانه ی آهنی نشستم
در برجی جهنمی نشستم


من ماندم و خانه ای چو زندان
خاموش چو کوی مستمندان


نه مهر در آن بود ،نه مهتاب
بی حوصله،بی قرار و بی تاب


در حسرت یک نفس ،اسیرم
باید که در این قفس بمیرم

---

---

   تاریخ ارسال  :   1395/7/14 در ساعت : 1:6:49   |  تعداد مشاهده این شعر :  539

---

---