کوفتم کوبه در بار دگر نتوانم

کردم از خویش گذر از تو گذر نتوانم

یا به یک کرشمه بستان همه جان و تن من

یا غم عشق تو از دیده بدر نتوانم

بگذر آهسته ز ایوان دلم چون پر مرغ

بیش از این تاب نظر نیست نظر نتوانم

پای آن نیست که دنبال تو باشم شب و روز

چشم دنبال تو در کوه کمر نتوانم

آبرو میرود ای طالع خوش یارم باش

ور نه از دایره عشق حذر نتوانم

بسته ام پای و دل خویش به زنجیر وطن

وه چه دردیست کزین خطه سفر نتوانم

جای آن نیست که تدبیر کنم فردا را

صبح را دیدن با نور بصر نتوانم

من به خاک اندرم و نام ترا میخوانم

تیر عشقت ز کمان رسته ، سپر نتوانم

منم و دایره مهر تو بسیار فراخ

گوئی ار یک دو وجب نیز بخر نتوانم