صداها در گلو مانده، نفس ها حبس، 
مردم سخت مشغولند در بازار و کار و کرد، 
میان آسمان گوی بلورین شرار افشان، 
به مردم خیره گردیده، کی آخر دست می شویند ! 
از اقصای افق دیدند مردی لاغر اندام و سیه جرده، 
به سوی مسجد آدینه دارد تند می آید، 
که او را دخت پیغمبر چنان فرمود. 
فراز آمد به بام مسجد و در مأذنه آوای خود سرداد: 

اللهُ اَکبَرُاللهُ اَکبَرُ
اللهُ اَکبَرُاللهُ اَکبَرُ

بزرگ است آن خدا، افزون تر از آن چه به وهم آید، 
مبارک باد نام او که یاد او ز دل اندوه بزداید . 

اَشهَدُاَن لااِلهَ الاَّ اللهُ
اَشهَدُاَن لااِلهَ الاَّ اللهُ

گواهی می دهم جز ذات "الله" نیست معبودی... 
و جز او را پرستیدن ندارد هیچ هم سودی... 

اَشهَدُاَنَّ مُحَمَّداًرَسُولُ اللهِ

خدای من! گواهی می دهم او را محمد را

که او تنها رسول توست و اسوه مقتدای ما... 

..........
بلال..! هین بس کن آوای اذانت را بیا پایین

زبان درکش ز یاد آن فروزان مهر نیک آئین 

چرا آخر؟ اذان در نیمه نافرجام می ماند،
و زهرا دخت پیغمبر از آن ناکام می ماند. 

بلال..! آخر اذانت حال زهرا را مشوش کرد 
و از یاد پدر ، دخت پیمبر فاطمه، غش کرد.....‌ 
28/10/1393

پ. ن:

ماخذ: محمدبن علی بن حسین بن بابویه قمی مشهور به شیخ صدوق، من لایحضره الفقیه،(قم- جامعه مدرسین)  ج ۱، ص ۲۹۷ باب ثواب الاذان و الاقامه.