درود بانو خادمی ارجمند


بسیار عالی

و زنی که
باید پیراهن صبورش را بپوشد
وقتی یک زنبیل تنهایی اش را
در صف نان جابه جا می کند

درود و سپاستان بانو

درود خانم خادمی،از همراهی وهمدلی تان سپاس. شعرتان راخواندم بسیار زیبا است. خداوند توفیق بیشتر عطاکند.
وقتی حادثه
پشت پلک هایت نفس می کشید
گونه های استخوانی مادرت را
شورمی کرد
وپدرت را
در پیراهنی سیاه
قاب می گرفت
تا انگشتان کوچک علی
برای همیشه
با کبریت ها قهر باشند

بادها دست به دست،
خاکستر تو را تشیع می کنند ....
درود بر شما