قلم فهمید اندوه دلم را

به کاغذ گفت آخر مشکلم را

ز بس بر حال زارم گریه کردند

به دریا غرقه دیدم ساحلم را

 عشق

الا ای شهر صد دروازه ای عشق

به جانم ظلم بی اندازه ای عشق

خراب آباد عشقم خسته از درد

تویی تو شهر پر آوازه ای عشق

کنج دلم

در کنج دلم دل به نماز ایستاده

او در بر معشوق به راز ایستاده

ای دل تو بریز اشک خدا را داری

در هر دل شب دل به نیاز ایستاده