حالا که ابر را به بیابان نمی دهند                     یک قطره آب هم به درختان نمی دهند

ماندیم با بهار دمی هم صدا شویم                    گرچه به ما به غیر زمستان نمی دهند

بیهوده    ای پرنده    به  فکر پریدنی               این حس و حال را  به تو آسان نمی دهند

روزی که آفتاب از این آسمان گذشت            معلوم  بود  این  که  به ما  نان   نمی هند

وقتی دلت گرفته در این خانه،جز به تو              یک قلب پاره پاره و داغان نمی دهند

این زخمها  که زخم من وتوست ،تازه نیست      حالا قبول کن به تو درمان نمی دهند

ای باغ! در هوای شکوفا شدن نباش                  این ابرها بشارت باران نمی دهند