تو این غربت، تو این تقدیر
چه جایی بهتر از پیشت
همون جایی که می‌دونم
می‌شم درگیر تردیدت
سکوتی از خودم طردم
سؤالی مبرم و سردم
چرا با اینهمه حسرت
 نمی‌زاری که برگردم

شدم پلکای بارونی
حصار حسرت و دردم
نمی‌بارم اگه بارون
آخه چشماتو گم کردم

نگاهی ملتهب بودم
تو دستاتو جدا کردی
از این دلخسته‌ی داغون
وجودت رو رها کردی