بند کفشم باز شد

تا به آزادی رسیدم بند کفشم باز شد

                           سوژه ای زیبا برای شاعری طناز شد

یک قدم رفتم که ناگه چوب دستی ام شکست

                         عینکم افتاد اما گوئیا اعجاز شد

با دلی غمگین تماشاگر شدم بر آسمان

                          مرغک همسایه را دیدم  که روزی غاز شد

گفتمش قدری تحمل کن مرا با خود ببر

                            اعتنا بر من نکرد و راهی پرواز شد

بسته شد درها به رویم من خجل ماندم بسی

                              تا سفر در جاده ای  بی انتها آغاز شد

عاقبت یاران همه رفتندو من تنها شدم

                                ناگهان دیدم دری دیگر به رویم باز شد