به باغ می بَرَد انگار، ابر، مادر را

و چشم های پر از التهاب خواهر را

صدای غرّش رعد و صدای گلّه ی میش

شکسته در دل خود، قُل قُل سماور را

نگاه خسته ی خیسی که پشت پنجره ای

نظاره می کند  آلالـــه های  پـرپـر را

دوباره قصه ی سرما...تگرگ...یک کابوس

که  می کشد به شکستن، تمام باور را

شکستن ِ کمر ِ تاک و مرگ باغ انار!

پدر، میان دو زانو بغل زده، سر را

«بهار سالی» هر ساله خشک سالی شد

تگرگ، می زند از پشتِ باغ ؛ خنجر را!

                     ...

و می کشد به تباهی، عذاب این قصه

تمام خاطره های قشنگ دفتر را...