سلام و عرض ادب...
و با تشکر از استاد گرامی جناب آقای ایزدی گنابادی.
این شعر گویای روشنی از تمامی تصاویر ؛ تخیل و تفکر و دغدغه های ذهن من است و نیازی به ترجمه و توضیح ندارد.
سوالی بود که چرا کودکان ِ ساده اما آفتابی؟
واضح است من از نسلی از سرزمینم سخن گفتم که ساده اند اما ساده لوح نیستند و بسیار بسیار روشنند همانند آفتاب ...........و بسیار آگاهند .
و اما چرا مداد سرخ و آبی؟ در زمان ِ ما از مدادهایی برای نوشتن مشق استفاده می شد که نصف ِ آن سرخ و نصف ِ آن آبی بود از لحاظ شناخت و تعبیر رنگ ها.
آبی نماد اعتماددر برخی افسانه‌‌ها ست ؛ آبی نشانه‌ی پدر آسمانی و نشان دهنده‌ی حکمت ، رهبری و پادشاهی است.
در نقاشی‌‌های کلیساها ، رنگ آبی نشان دهنده‌ی احساسات عمیق ، شکوفایی اعتقاد و تواضع در برابر خداوند و در اسلام و مسیحیت ، یادآور پاکی و ایمان است.
رنگ آبی ، معنایی الهی و آسمانی دارد و در میان شرقی‌‌ها و غربی‌‌ها نشانه‌ای از تقدس است. به همین دلیل در کاشی‌کاری‌‌های مساجد ، حسینیه‌‌ها و مکان‌‌های مقدس از رنگ‌‌های آبی استفاده می‌کنند. چون این رنگ کمک می‌کند انسان به ملکوت بیندیشد.
مسیحیان ، پیراهن حضرت مریم را که دارای تمام فضایل اخلاقی است ، به رنگ آسمانی نقاشی می‌کردند که نشان دهنده‌ی حفظ جان و جاودانگی او است.
مردم سلتیک در شمال غربی اروپا ، آبی را رنگ خلاقیت و رنگ مقدس شاعران می‌دانستند. شاعرانی که حماسه‌ی قهرمانی‌های گذشتگان را از حفظ می‌خواندند.
در هنر باستانی شرق ، رنگ آبی روشن یادآور زندگی ، سپیده‌دم ، فصل بهار ، شکوفه‌ها و حاصل‌‌خیزی است.
آبی بسیار تیره نشانه‌ی سرمای سوزناک و یخ‌‌های خطرناک است و هم چنین آن را نشان دهنده‌ی پایان زندگی می‌دانند.
و اما قرمز:
در پرچم ما نشانه ی صلابت و پایداری ملت مسلمان ایران در برابر تجاوزکاران و ستمکاران است، ملت مسلمان ایران همچنانکه در عمل نیز نشان داده است در دفاع از حقوق مرز وبوم و اعتقادات خویش تا پای جان می ایستد.
شاید برای همین در مدارس ابتدایی استفاده از مداد آبی و قرمز در پویایی و شکل گرفتن مشق هایمان متداول بوده است و تعابیر بسیاری نیز می تواند داشته باشد
و اما گفته شد چرا این شعر در کمتر از 24 ساعت نمایش، در شمارِ شعرهای برگزیده سایت جا خوش کرده است و چند تن از شاعران مطرح هم تأییدش کرده اند.
اگر می دانستم ستاره ای که بر پیشانی شعر من خورده است باعث رنجش عده ای می شود حتما از درج شعر خود داری می کردم . شعر خودش گویای شعور درونی سراینده ی آن است.
و در پایان: اگر شاعری و منتقدی خود را نشناخت، در سروده های خود و نقد های خود دقیق شود و منتقدنوشته های خودش باشد. همین کافیست تا بزرگ شود و بزرگ بیندیشد.
با سپاس مجدد از استاد ایزدی بزرگوار...
با سپاس مجدد از همگی شما عزیزان.

نقدی بر مثنوی یازده بیتی خانم اکرم بهرامچی که در کمتر از 24 ساعت نمایش، در شمارِ شعرهای برگزیده سایت جا خوش کرده است و چند تن از شاعران مطرح هم تأییدش کرده اند.
کمین خودم را حتی منتقد ادبی نصف و نیمه ای نمی پندارم؛ اما اینجا فضولی می کنم و به دلایل زیر، صراحتاً اعلام می دارم دست کم جای این شعر ضعیف در جمع اشعار برگزیده نیست:
الف- تکرار زیاد "یک" در این مثنوی کوتاه و همچنین استفاده دو بار از " یک روستا" و بار دیگر " یک دهکده" در بیت های متوالی دوم، سوم و چهارم ، ناخوشایند افتاده و همچنین، بیت پایانی مثنوی ، با اندکی تغییر در کلام که در واقع تکرار بیت چهارم بوده، از اضافه های این مثنوی است.
ب- به باور کمین؛ استفاده از قافیه ی شایگانِ "کوهساران" در مصراع نخست از بیت دوم مثنوی، قالبی که قافیه هر بیتش، مستقل از بیت های دیگر می باشد، پذیرفتنی نیست.
ج- در سروده ی " دنیای ایران" ، البته از درِ اغراق، باید بنویسم که با دنیایی از ایرادهای دستوری و عیب در فصاحت و بلاغت کلام روبروییم: ترکیبِ " پینه های دست ها" در مصراع نخست بیت نهم، و مشدد کردن حرف" جیم" در واژه ی "هِجی" به ضرورت وزن عروضی " مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع" مثنوی در مصراع بعدی همان بیت، خنثی بودن نقش "هرچند" در بیت هشتم، ایراد دستوری " بابا شبی پایان گرفته " ،" در قاب ِعکس ِخاطراتی ، سمت ِ باران "و کژتابیّ مصراعِ" با کودکانی ساده اما آفتابی" چند نمونه از آن است.
د- آری، مخاطبِ شعر، با یک روستا، یک آسمان و یک معلم و یک دبستان، به راحتی کنار می آید؛ اما " با یک دفتر ِ مشق و مداد ِ سرخ و آبی" چطور؟!
ه- " فریادها... آزاد... فریادی خوش آهنگ" که در اینجا، حتی نقطه چین ها نتوانسته است کاستی های نحوی مصراع را پوشش دهد. شاعر از فریادها در ابتدای مصراع می گوید و بعد از نقطه چین دوم، مفردش می سازد که به هیچ وجه، پذیرفتنی نیست.
جسارت شد.

چقدر وزن و واژگان و تصویر همخوانی خوبی دارند.. حس آدم خوب میشه... ممنون