پس کو کجاست سنگ صبوری که گوش داشت
مرهم برای زخم ،       فراوان به دوش داشت

آن سنگ خوش تراش صمیمی که شکوِه را
هم  می شنید وهم نظری پرده پوش داشت
 
نقدش بهانه گیری و  بخل و حسد نبود
نیشش  هزار نکته ی  خلاق و نوش داشت

پشت نقاب سفسطه پنهان   اگر نشد   
ترس از    زلال آ ینه ی روبروش داشت

***

دیروز شاعری که از ایجاز   خسته بود
یوسف به چاه کرده و میل فروش داشت !!

غافل ازاین که مرکب احساس چاره نیست
بایدبه دشت حادثه حسی چموش داشت

این قصه گفت و چون شبحی ناپدیدشد
کفشی که می دویدوکسی رابه دوش داشت


ارغوان
اردیبهشت 92