"ما باهم آینده ای نداریم ؛ سرنوشت ما دو تا رو ؛ باهم ننوشتن..."

شکستی آدمی درهم شکسته.

جوانمردی همین بود ؛ ای گسسته

که تنهایم گذاری ؛ زار و خسته.

تو که عمری حدیث عشق خواندی

به ناگه ؛ ناگهانی ؛ پشت کردی

گیاه عشق را از ریشه کندی

مرا بردی به کاخ آسمان ها

رهایم کردی از آن اوج آنگاه

مگر من مرد مرگ ارزانم آیا

که زیر پام ؛ تهی کردی به ناگاه  ؟

مگر من شیشه ی خیسم که هرکس

نگارد بد ؛

 نگارد شکلکی روم ...

یکی ؛  قلب شکسته .... تیر خورده

یکی هم آدمک ؛ یا جغدکی شوم ...؟؟؟

مگر مرد مقوا خوابم   آیا

که ازمن می رمی اینجا و هر جا ؟

به هر افتاده ای ؛ خواهی لگد زد

به کیش تو ؛ نمی گنجد مدارا

فریبا نوش تلخ واقعیت

گمان دارم که عضو حزب بادی

مگر سطل زباله بودم آیا

که یک شب بر سر راهم نهادی ؟

نه از بد بودنم ؛ از ناتوانیم

تو بودی آن ؛ که در پنهان ؛ بریدی

تو می گفتی که " یا تو ؛ یا فقط تو"

چه پیش آمد که ناگاهان بریدی ؟

حدیث عشق پیش تو همین ست

" نه خانی آمده نه رفته خانی.

نه دیداری ؛ نه پیغامی ؛ نه یادی

 نه برگشتی ؛ نه پیمانی ؛

 نه دیگر خان و ...مانی" 

"کسی کآسان به نیکو برگزیند

نمی ترسد که تقدیرش بگردد

نمی ترسد خداوندش ببیند"

تو اونجا بودی آیا ؟ اون ؛ وقتی

که داشتن سرنوشتو می نوشتن؟

چرا پس تا سه سال از "عشق" گفتی؟؟؟

جواب "های" در دنیا بود "هوی"

ولی این "هوی" گاهی دیر ؛ گه زود

ولی این "هوی" گاه اینجا ؛ گه آنسوی

تو پنداری خدایت بسته پیمان

که جز نیکی برای تو نیارد

به پاس آنکه بد کردی به جایم

برایت کامیابی ها نگارد

به من جز ناتوانی ؛ تلخی و هجر

به تو جز شادی   نو نو نبارد

نه جان من ؛ همه اهل زیانیم

جز آن کو بذر نیکویی بکارد

نمرده ام!!!

فقط پایم گرفته

نه تنها پا ؛ دل و نایم گرفته

دلم را غصه؛ نایم را گلوگیر

چه گویم زان ؛ که همتایم گرفته

تو آن بودی ؛ که در دنیای رویام

فقط همپای تو ؛ می شد رژه رفت

 نمی دانم چه پیش آمد سر انجام

که من تنهای تنها  می زنم  گام ؟

بدان ؛ تقدیر می آید سراغت

کسی آید که قالت می گذارد

ولی مرهم  نیابی بهر داغت

کسی آید که آسیبت زند سخت

ولی هرگز نیبابی دست بر او

کسی ؛ تقدیر فامی ؛ ایزدی رخت

                           مهدی فرزه (میم . مژده رسان)