( شعر روشنايى )

ديده و دل هركه با دقت به گل تقديم كرد

دوستى را در ميان دوستان تقسيم كرد

از. ميان آب و آتش رد شدن مقدور نيست

جز براى آن كه جان بااين سفر تنظيم كرد

مى شناسى نور را ، خود را به تاريكى مزن

روشنايى را خداى دل به ما تفهيم كرد

سجده برسجاده كردن مى زند بر مِهر مُهر

مادرى بر كودكش اين درس را تعليم كرد

شاعرى ديدم كه شعر روشنايى مى سرود

مثل نقاشى كه جان در تابلو تر سيم كرد

پاره شد چون پرده ى پندار با ترديد جهل

مى توان آن را به تدبير خرد ترميم كرد

بى خبر هرگز نبايد بود از دنياى نور

گرچه تازيكى جهان را از خبر تحريم كرد

زور و زر بسيار دارد روزگار دل فريب

عشق را نتوان به پاى اهرمن تسليم كرد

#محمد_روحانى (#نجوا_کاشانی )

telegram.me/golestanesheroadab