سلامی به گرمی آفتاب ، به شما دوستان که هنوزهم دل به شعر می سپارید
و این پدیده ی شگرف را دوست دارید  .  شادمانی و سرورتان افزون باد

              (( اندیشه های بهاری ))

می چکد همچو باران نگاهش ،خیس و آوازه خوان و فراری

مثل  ِ نـالیدن ِ صبح ِ بـلبـل  ،  مثـل  ِ آوای عصر  ِ قنـاری

باید اول به طوفان خبر داد ،  کشتی عشق بی سرنشین است

شایـد آرام گیرد  بـه  ساحل  ،  مـوج  ِ دریـای  ِ نـاپـایـداری

راز مستی نباید به کس گفت   ،   گر چه پیر خرابات باشد

می رسد ازخماران به مستان ،   دم به دم  تهمت هوشیاری

مـا گدایـان شهـر ِ امیدیـم  ،   دستهـای تهی مـان گـواه است

کـو هما ، تـا نهـد بر سـر مـا ، چون  شما  افسر شهـریـاری

قصه ی ابـر بـا آب گفتـن  ،  اشک بـاران  بـه همـراه  دارد

چشم دریـا دلان می شناسد   ،   گریه ی ساحـل بـی قـراری

منقلب گشته آهنگ هستی  ،    هر کسی ساز خود می نوازد

بـاید آواز  داد  آسمـان را  ،  وای  بـر عرف ِ بـی اختیـاری

کوچ را کـی به پـایـان رسانـد   ،   آن پـرستـوی بـی آشیانـه

مردم چشم ما یک به یک مرد ، پشت پر چین چشم انتظاری

بـاتـو بـایـد بـه ساحل رسانیم   ،   مـوج دلـهای بـی آرزو را

تـا  زمستان  نیـفتـاده  در  بـاغ ،  بـاز گرد ای  بـلند بـهـاری

                                  محمد روحانی ( نجوا کاشانی )