فغان ‌کاین نوخطانِ ساده‌لوح از مشقِ بی‌باکی

به آبِ تیغ می‌شویند خطّ عنبرافشان را

برای معنا کردن این بیت باید به چند ژرف‌ساخت توجّه کرد:

1) ایهام واژه‌ی «نوخط» به کسی که تازه نوشتن آموخته است و آن‌که سبزه‌ی رخسار او تازه دمیده است.

2) در مکتب‌ها بر روی لوح می‌نوشتند و لوح ساده (ساده‌لوح)، لوحی است که چیزی بر روی آن نوشته نشده است. از طرف دیگر استعاره از رخسار زیبارویان قبل از دمیدن خط است.

3) مشق کردن مخصوص نوآموزان است و برای این کار، لوح‌ها را می‌نوشتند، می‌ستردند و این توالی ادامه می‌یافت.

4) تیغ کشیدن (با هر دو مفهوم) نشانه‌ای از بی‌باکی است.

5) آبِ تیغ هم به معنای برندگی تیغ است و هم معنای سیّال آب از آن برداشت می‌شود که «شستن» را به ذهن شاعر آورده است.

6) برای استفاده‌ی مجدّد از لوح‌ها، آن‌چه را که بر روی آن نوشته بود، می‌شستند.

7) عنبرافشانی خط اشاره به سیاه بودن موی رخسار و سیاه بودن مرکّب دارد که عنبر، قرین بوی نیکو نیز هست.

ظاهراً معنای بیت چنین است: جوانان تازه‌خط برآورده، مانند کسانی که تازه نوشتن آموخته‌اند، برای تمرین بی‌باکی، این خط سیاه و خوشبو را با آب تیغ می‌شویند. (موی رخسار را با تیغ، از خود دور می‌کنند.)