((خانه ی دوست))

تـمـام مـی شـوم آهستـه پشت خانه ی دوست

بـه آن بـهـانـه کـه پـیـدا کنـم بهـانـه ی دوست

بـه هـر کـرانـه که دل پـا نهـاد و دیـده نشست 

نشانـه ایست درخشان ز بی کـرانه ی دوست

کسی بـه شعر تـو  پـاسخ نـداده اسـت هــنـوز

که گفتی ازسرمستی"کجاست خانه ی دوست"

چـه اتـفـاق بـزرگـیـست ایـن کـه  مـی افـتـد

نشستـه بـر لـب هر بـلـبـلی ترانـه ی دوست

غـم جـهـان ، بـه دمـی می رود ز یـاد اگـر

بـه عشق بشنوی آهـنگ عـاشقـانه ی دوست

ز دوستـی نـتـوان یـافـت گـوهــری بـهـتـر

تهی مبـاد ازیـن گنج ِ گـل خـزانـه ی دوست

کـبـوتـر دل ِ تـنـگـم ،  پـی بـهـانــه مـگـرد

بـرون ز مـرز ِ گـمـان است آشیـانه دوست

خـدا کـنـد کـه بـه آیـیـن آشنـایـی  و عشـق

 

قـدم گـذاشـتـه بـاشـم در آستـانـه ی دوست 

                         محمد روحانی ( نجوا کاشانی )