قلم در دستِ حق رقصید و نقش گل معطّر زد
زمین را جبرئیل از آسمانها حلقه بر در زد
قلم بالید بر خود بی برو برگرد تا یکسر
رقم بر لوح هستی عشق را با مشک و عنبر زد
چه پیش آمد که ابلیس از تعب یکریز می نالید؟
حقیقت خیمه بر هستی مگر رنگین کمان تر زد
نگنجید از طرب در جلدِ خود آنی به چالاکی
قدم از شور مستی موج در دریا شناور زد
وزیدن را طرب انگیزتر دید از نسیم اختر
پُل ابرویِ کدامین ماه از زمزم به کوثر زد؟
قرار امّید نَتْوان داشت از اختر شبانگاهان
مگر حوری وشی رندانه شب چشمک به اختر زد؟
به سمتِ آسمان دل پر کشید از فرطِ مشتاقی
خدنگِ عشقِ حق صیّاد بر جانِ کبوتر زد
ملائک بو نبردند آسمان زد از زمین سر؟ یا
زمین بود اینکه شیدا ناگهان از آسمان سر زد
چنان اسباب رحمت شد مهیّا خلق دنیا را
که با شور و شعف هستی دم از الله اکبر زد
به عشق آدم رها شد از زمینگیری بلا تردید
همافر شد دلش از عشق و در هفت آسمان پر زد
درایت عزمِ خود را جزم بر هذیان ستیزی کرد
صلابت مشت پولادین خود را بر سرِ شر زد
شماتت داشت چون سرگشتگی در روشنایی ها
تشر پُر هیبت ایمان بالعیان بر کفرِ کافَر زد
بناگاه از مهابت شاخ و برگِ ظن و شکّ پژمرد
تامّل با وَلَع چون شانه بر گیسوی باور زد
در این بحبوحه نور انگیزه اش گل کرد زیباتر
فریباتر فلک بر کهکشان با عشق چنبر زد
تن آسایی نمی زیبد سلحشوران میدان را
مگر کم بر رگِ بیدار ِجان ها عشق نشتر زد؟
خروشان رُو به دریا رود زود آورد از مستی
چو می دانست پیوستن به «وَانْشَقَّ الْقَمَر» ارزد
پریشان بود شیطان چون هوا را دید پس زیرا
شرف آئینه سان تر سینه را بر قلب خنجر زد
فضا سرشار شد از عِطرِ جان افزایِ سوسن زار
گل از چاکِ گریبانِ کدامین ساقه سر بر زد؟
«عَلیٰ مٰا ذٰا بُعِثْتُمْ» گفت پیغمبر به همکیشان
و این یعنی چرا باید به نام عشق ساغر زد؟
نشد چون دست و پایی زین«عَلیٰ مٰا ذٰا بُعِثْتُمْ»گم
جواب آمد که مُطرب زخمه چون بر سیم آخر زد
سروش از عرشِ رحمان حکم یزدان را فرود آورد
صلا بر سالکانِ راهِ عشق، انگیزه پرور زد
خدا از عرش تا بر فرش دارد چون نظر هر آن
دو جام آیینه چون خورشید رُو در رُو، برابر زد
یکی خَتْمُ الرّسُل دیگر وصیّ اش حیدر صفدر
که ایزد سکّه ی شاهنشهی با نام حیدر زد
سرشتش از تعلّق چون بغیر از حق مبرّا شد
متاعِ دنیوی را زهدِ او یکباره اخگر زد
تباهی از نهادش رخت چون بربست با شادی
قدمگاهِ علی را بوسه در هر آن فروهر زد
مهارِ چرخِ گردون را بدستش داد تا یزدان
مدارِ چرخِ أخضر کِلکَش از یاقوت أحمر زد
تغافل هاج و واج از تیز بینی ها تحیّر داشت
بصیرت چون که شیدا دست بر دامان داور زد؟
برای آنکه در قوس صعود افتد بشر یزدان
زمین را پلّه تا عرشِ برین از سنگ مرمر زد
محمّد زین شگفتی زا نمادِ عالمِ بالا
کنارِ برکه طرحی ناب از رؤیای بندر زد
تو گویی در جهنّم کفر، «فِیهٰا خٰالِدُون» می سوخت
نبی بر روی منبر از وصایت تا که دم بر زد